waarin je ziel verborgen zat en een minuscuul bericht
een kattenbelletje noemen we dat
waar hoop in woont en onbestemde weemoed
maar ook die felle fout tegen de Franse grammatica
en blijft en blijft
omdat nimmer immer iets verloren hoort te gaan
en zeker niet dat Aigletopje , Franse top, verkeerde maat
niet aangepast,
een late adelaar die node jou verlaat.
Een gedicht uit De onderkant, de nieuwe bundel van Anna Enquist.
Het blauwe touwtje
Leg de duizend dingen van de dode
op de tafel. Een hondenhalsband rood
als bloedkoraal. Injectiespuiten, herderstas.
Elk voorwerp vastpakken, bekijken, ordenen,
beschrijven. Je observeert, je voelt niets.
Duizend herinneringen in een tijdlijn
plaatsen. De herder slurpte rode wijn
met suiker; zijn hond piste op ons terras.
'Onder de steen leeft hij, de hagedis'.
Hij zei het vriendelijk. Het deed me niets.
Maar nu, bij de al jaren droogstaande
schapentrog, vind ik het blauwe touwtje.
Thuis in elke herdersbroekzak om een hek
te sluiten, een boom te markeren. Fel blauw,
als vroeger. Ik pak het op. En dan, ja, dan.
Anna Enquist (1945)
uit: De onderkant (Arbeiderspers, 2025)
•• Omslag: Marjo Starink / Niels Stomps. Foto: Bianca Sistermans.
.
